H. Can YücelŞehirden kaçarcasına geldiğim Ada’mda, geç saatte de olsa dingin ‘Aba’ sahilini arşınlamadan dönemem evime hiçbir zaman. Yorucu bir haftanın tüm hengâmesinden arındığım, poyraz rüzgârının serinlettiği bu kumsal, Marmara’nın gerdanına tutunmuş bir inci kolye gibidir adeta… Adımlarımla hışırdayan kumluk zemin ve parmak uçlarıma vuran ak köpüklü dalgaların sesleri işitilir sadece. Samanyolu’ndaki yıldızlar gibi tek tük sokak lambaları yanıyordur kıyı boyunca… Ada’yla vuslat olduğum bu uzun yürüyüşlerde cansız ışıksız bir ev çarpardı gözüme: Kıyıya paralel, beyaz badanalı yemyeşil bahçe içinde zakkumların süslediği unutulmuş tek katlı bir ev. Bu evin sahibi; adalıların gönlünde